Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/132

mieszkał szczep, któremu nie można było ufać, postanowiono, aby młody Somali pojechał konno na północ i rozejrzał się za jakimś okrętem. Miał ominąć Zeylę i przebrać się do portu Tadszurra, dokąd z pewnością nie dotarł żaden goniec sułtana. Młody Somali opuścił kryjówkę; wsiadł na wielbłąda i odjechał.
 Następnego dnia wieczorem zbiegowie zaprowadzili wielbłądy do źródła, by je napoić; znaleźli złamany łuk. Stary Somali wziął łuk do ręki i zaczął badać. Po chwili rzekł przerażony:
 — Tu odbyła się walka.
 — Skąd wiesz? — zapytał don Fernando.
 — Ten łuk nie został złamany, a pocięty; stać się to mogło tylko podczas walki. Szukajmy dalej; może jeszcze co znajdziemy.
 Było ciemno — szukali poomacku. Nagle natrafił Mindrello na sznur, na którym wisiało coś okrągłego.
 — Znalazłem — powiedział.
 — Pokaż! — rzekł Somali.
 Badał przedmiot rękami; naraz skoczył na równe nogi i wydał okrzyk rozpaczy.
 — Co się stało? — zapytał don Fernando.
 — To talizman syna mego Murada Hamsadi — jęknął zapytany. — Napadnięto go tutaj.
 — Mylisz się. Pojąc wielbłąda, zgubił talizman.
 — Nie, nie gubi się talizmanu, zawieszonego na mocnym sznurze; poprostu zerwano mu z szyi. Schwytano go i zawleczono do Zeyli. Ten łuk należał do jednego z żołnierzy gubernatora; poznaję po kształcie broni.
 Jęczał głośno; trudno go było uspokoić. Postano-

128