Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/135

 — Tak, to tutaj! Mój sztylet wchodzi aż po rękojeść — radował się żołnierz.
 — Baczność! — rozkazał don Fernando. — Życie nasze wisi na włosku.
 — Napastnicy odskoczyli z lękiem na widok głębokiej szczeliny, u której wejścia stało trzech dobrze uzbrojonych mężczyzn.
 — Ognia! — zakomenderował hrabia.
 W tejże chwili obydwie dubeltówki dały po dwa strzały. Somali strzelił również. Nie próżnowały i rewolwery. Zdawało się, że wszyscy prześladowcy, w liczbie ośmiu, nie żyją; gdy wszakże nasi Hiszpanie wyszli z kryjówki i zaczęli przeszukiwać leżących wrogów, stwierdzili, iż jeden jeszcze oddycha.
 Kula rewolwerowa utkwiła mu w piersi; po wyrazie twarzy poznać było, że chwile jego policzone. Somali ukląkł przed nim i rzekł:
 — Przybyliście z Zeyli? Mów prawdę, stoisz bowiem na moście śmierci, który prowadzi albo do raju, albo do piekła. — Czy schwytano wczoraj jakiegoś Somali?
 — Tak — brzmiała cicha odpowiedź.
 — Jak się ten człowiek nazywa?
 — Murad Hamsadi.
 — Gdzie jest teraz?
 — Uciekł.
 — Kiedy?
 — Wczoraj wieczorem. Wyruszyliśmy, by go odszukać.
 Ta długa odpowiedź zbyt wiele wysiłku kosztowała umierającego. Krew rzuciła mu się ustami — zmarł. Somali zawołał z triumfem:

131