Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/143

 — Co to znaczy? Dlaczego nas odwiązałeś? Muszę się dostać na pokład, muszę zabrać niewolnicę; ona jest moją własnością! A gdzież reszta?
 — Tutaj.
 Wagner wskazał na don Fernanda i Mindrella, którzy stanęli obok niego. Tłumacz pośredniczył przy rozmowie. Nie miał pojęcia o tem, że zbiegowie znajdują się na pokładzie. Skoro to jednak spostrzegł, szepnął kapitanowi w najwyższem przerażeniu:
 — Cóżeś uczynił, o panie? I sobie, i mnie zgotowałeś zgubę. Sułtan i gubernator zemszczą się straszliwie.
 — Nie boję się ich zemsty.
 — Ale ja bywam często w Zeyli i w Berberze.
 — Więc przestaniesz bywać.
 — Poniosę w takim razie wielkie straty.
 — Może cię wynagrodzę.
 — Mimo to nie chcę w tej sprawie być tłumaczem.
 — Nie jesteś potrzebny. Sam będę mówił.
 Słowa te wypowiedział hrabia, który słyszał ostatnią rozmowę i podszedł bliżej do balustrady. Sułtan zobaczył go teraz zupełnie dokładnie i zawołał:
 — Allah! To oni! Rozkazuję wam wziąć mnie zpowrotem na pokład.
 — Ani nam to w głowie! — rzekł hrabia z uśmiechem.
 — Więc zejdźcie do mnie. Rozkazuję!
 — Zwarjowałeś? Rozkazujesz? Jesteśmy wolnymi ludźmi.
 — Jesteście łotrami! Gdzie moje pieniądze i skarby?

139