Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/144

 — Tutaj, na statku.
 — Wydajcie je!
 — Nie bądź śmieszny. Chrześcijański hrabia musiał ci służyć przez tyle lat, teraz ty musisz mu wypłacić odpowiednie honorarjum. Bądź zdrów i nie zapominaj nauczki, którą dziś otrzymałeś!
 Wściekłość sułtana była tak wielka, że nie mógł wydobyć ze siebie słowa. Wyjąkał tylko kilka dźwięków; wyręczył go gubernator, wołając:
 — Rozkazuję ci wziąć nas na pokład! A może was zmusić?
 — Spróbuj! — uśmiechnął się hrabia.
 — Sułtan wystawił mi pismo, w którem stwierdza, że otrzymam nagrodę.
 — Weź ją od niego. Warunki zostały spełnione; miałeś ładunki kawy otrzymać w chwili, gdy dostaniemy się w ręce kapitana. Chwila ta nadeszła; żądaj nagrody.
 — Psie! — zaklął gubernator. — Oszukaliście nas!
 — Ale wy nas nie. Na to jesteście za głupi. Bądźcie zdrowi!
 Gubernator rozkazał ludziom:
 — Weźcie wiosła do rąk. Przybić do statku!
 Spełnili rozkaz. Jednocześnie kapitan zakomenderował:
 — Hola! Nastawić żagle, odwrócić ster!
 Załoga wykonała rozkaz komendanta. Gdy łódź zbliżyła się do statku, dzięki nagłemu zwrotowi, nastąpiło zderzenie. Łódź przewróciła się; muzułmanie wpadli do wody. Widać było z pokładu, jak sułtan i Arabowie starają się dopłynąć do brzegu.

140