Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/150

ku. W pewnej chwili kapitan trącił hrabiego ze słowami:
 — Don Fernando, niech mi pan pozwoli na chwilę lunety.
 — Oto jest. Czy pan co widzi? — zapytał hrabia, zaciekawiony.
 — Tuż nad powierzchnią wody widzę gwiazdę o dziwnym blasku. Idę o zakład, że to nie gwiazda z firmamentu.
 — A więc poprostu nie gwiazda?
 — Nie, to światło sztuczne; jakiś płomień.
 Wagner wziął lunetę, zaczął przez nią patrzeć. Wreszcie odłożył i odparł z całą stanowczością:
 — To nie gwiazda.
 — Może latarnia statku, który nam płynie naprzeciw?
 — Nie. To blask ognia, płonącego na lądzie.
 — Ach, więc się zbliżamy do wyspy?
 — Przypuszczam. Moja luneta nie oszukała mnie jeszcze nigdy. Wprawdzie obliczyłem dokładnie, w jakim punkcie się znajdujemy; wiem, że niema tam żadnego lądu; dowodzi to jednak tylko, że zbliżamy się do nieznanej wyspy.
 — Boże, gdyby to była wyspa, której szukamy! Czy mam zbudzić sennorę Emmę?
 — Nie. jeszcze nie. Patrzcie! Zdaje się, że światło gaśnie.
 Hrabia stwierdził również, że światło gasnąć zaczyna.
 — Może to był meteor, a nie sztuczne światło? — rzekł smutnie.
 — O nie, to był z pewnością ogień, zapalony ręką

146