Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/157

 — Opisano mnie panu? Mnie? To być nie może.
 — A jednak tak jest. I musiałbym bardzo się mylić, gdybym po pańskiej postaci nie poznał natychmiast doktora Sternaua.
 — Więc pan mnie zna naprawdę. Dziwna zagadka. Kto panu o mnie mówił? Skąd pan przybywa?
 — Wszystko, co wiem, zawdzięczam temu panu.
 Wagner wskazał na hrabiego. Sternau przyglądał mu się uważnie. Po chwili rumieniec wystąpił na jego twarz; oczy dziwnie zajaśniały.
 — Powiedział pan „temu panu“, ale chciał powiedzieć „temu sennorowi“, nieprawdaż? — zapytał.
 Kapitan zdumiony potwierdził.
 Sternau wyprostował się, odetchnął głęboko potężnemi piersiami i zawołał:
 — Prosiłem pana, byś powiedział, skąd przybywacie, ale chcę...
 — Przybywamy z... — zaczął kapitan.
 — ...z Harraru — skończył Sternau.
 — Tak, z Harraru, — odparł kapitan, jeszcze bardziej zdumiony, niż dotychczas.
 — A to jest sennor don Fernando de Rodriganda y Sevilla — mówił dalej Sternau.
 — Tak, to ja, — rzekł hrabia po hiszpańsku.
 — Wielki Boże! Wyruszyłem na morze, aby pana ratować, a oto pan mnie ocala. Poznałem sennora porysach twarzy; jest pan niezwykle podobny do don Manuela.
 Sternau otworzył ramiona. Obydwaj nieznani sobie osobiście rozbitki, którzy tak wiele przecierpieli dla

153