Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/158

siebie wzajemnie, obejmowali się teraz, jakgdyby byli od dzieciństwa przyjaciółmi.
 — Uff! — rozległo się z chaty.
 Po tym zaś okrzyku nastąpiło trzykrotne wołanie.
 — Uff, uff, uff!
 Wódz Apaczów Niedźwiedzie Serce obudził się, i, na dźwięk głosu wyszedłszy z chaty, zaczął wydawać te okrzyki. W tej samej chwili odsunięto skórę u wejścia do sąsiednej chaty i zjawił się Bawole Czoło, wódz Miksteków. Wzrok jego padł na obydwóch przybyszów — zatrzymał się na hrabi. Zbliżył się do niego potężnym susem i zawołał:
 — Uff! Don Fernando!
 Widywali się dawniej na hacjendzie del Erina u Pedra Arbelleza, i teraz poznali natychmiast.
 — Bawole Czoło! — zawołał hrabia.
 Wypuścił z objęć Sternaua, a w następnej chwili już wódz leżał na jego piersi. Radość zrównała obydwóch: hiszpańskiego granda i półdzikiego Indjanina.
 Obydwaj Indjanie krzyczeli tak głośno, że obudzili pozostałych mieszkańców wyspy. Zjawili się bracia Ungerowie, a za nimi Karja, córka Miksteków. Wszyscy byli ubrani podobnie jak Sternau; brakowało im tylko kapeluszy; a jednak nie wyglądali na dzikich.
 Rozległy się głośne okrzyki radości; zaczęły padać dziesiątki zapytań. Wszyscy ściskali się nawzajem. Po chwili pobiegli na górę, aby zobaczyć statek; na widok jego nie umieli wprost opanować radości i zachwytu.
 Tylko jeden z pośród towarzystwa, mimo że również był ucieszony, zachowywał się spokojniej od in-

154