Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/159

nych. Był to Antoni Unger, zwany przez Indjan Piorunowym Grotem. I w jego oczach lśniły łzy radości, ale radość ta była przytłumiona bólem.
 Kapitan zauważył to i, podszedłszy doń, rzekł:
 — Nie cieszysz się pan, że wreszcie znajdujesz wyzwolenie?
 — Cieszę się bardzo, — brzmiała odpowiedź — lecz radość moja byłaby większa...
 Nie skończył zdania, pogrążając się w milczeniu.
 — Gdyby?
 — Gdyby tę radość mógł jeszcze ktoś dzielić ze mną,
 — Czy wolno zapytać, o kim pan mówi?
 Unger potrząsnął smutnie głową i odwrócił się. Kapitan nie nalegał dalej, gdyż właśnie Sternau zapytał:
 — Panie kapitanie, czy możemy udać się na pokład?
 — Ależ oczywiście — brzmiała odpowiedź.
 — Czy zaraz?
 — Aby opuścić wyspę? — rzekł z uśmiechem Wagner.
 — Nie. Chcielibyśmy tylko dotknąć stopą statku, któremu zawdzięczać będziemy ocalenie.
 — Dobrze. Chodźmy. Na pokładzie jest dosyć miejsca dla nas wszystkich.
 Rozpoczęły się formalne wyścigi w kierunku łodzi. Sternau dotarł pierwszy. Obydwaj Indjanie, tak poważni zwykle, skakali jak młodzi chłopcy. Gdy już wszyscy wsiedli, szalupa ruszyła w kierunku parowca. Kapitan zostawił przed odjazdem dyspozycje dla statku. Armaty były nabite — gdy łódź mijała rafy, dano strzał z pokładu. W tej samej chwili podniesiono wgórę

155