Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/37

larów, niewolnica zaś, którą chcę sprzedać, jest warta tyleż tysięcy.
 Sułtan zerwał się z ławki i zawołał:
 — A więc jest białą chrześcijanką, niewierną?
 Trzeba pamiętać, że w stronach tych europejską niewolnicę uważano za skarb niesłychanie cenny, trudny do opłacenia.
 — Tak — odparł emir. — To chrześcijanka.
 — Czy jest bardzo biała?
 — Jak kość słoniowa.
 — Piękna?
 — Żadna rajska huryska nie może się z nią porównać.
 — Niska?
 — Przeciwnie, wysoka i zgrabna, jak palma, która rodzi złote owoce.
 Widać było, że chciwość sułtana rośnie z każdą chwilą.
 — Opisz ją — rozkazał. — Jakie ma ręce?
 — Drobne i delikatne, jak u dziecka; paznokcie jej błyszczą, jak liście róży, jak pierwszy sen jutrzenki.
 — A usta?
 — Wargi ma jak granaty; zęby lśnią wśród nich jak perły. Kto ją całuje, temu grozi niebezpieczeństwo zapomnienia o życiu, o świecie, o samym sobie.
 — Na Allaha, całowałeś ją! — zawołał sułtan, tak zazdrosny, jakby niewolnica należała już do jego haremu.
 Emir z trudem krył uśmiech zadowolenia, Zorjentował się, że będzie mógł towar swój zacenić wysoko.

33