Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/47

Hrabia nie mógł rozpoznać rysów twarzy Emmy, usłyszał tylko, że głos jej załamał się przy ostatnich słowach. Płakała. I don Fernando nie potrafiłby zapewne opanować cisnących się do oczu łez, gdyby sułtan nie przerwał brutalnie:
 — Jak widzę, rozumiesz jej mowę. Jakiż to język?
 — Pochodzi z kraju, którego tutaj nikt nie zna.
 — Jak się nazywa ten kraj?
 — Hiszpanja.
 — Nie znam nazwy. Musi to być jakiś mały, nędzny kraik.
 — Przeciwnie; kraj to duży, należy do niego dużo wysp, które rozsiane są po wszystkich morzach świata.
 — Czy kraj ten ma sułtana?
 — Nie; tylko potężnego króla, który sprawuje rządy nad miljonami mieszkańców.
 Sułtan uśmiechnął się z powątpiewaniem. Nie słyszał nigdy nazwy Hiszpanja i dlatego uważał słowa hrabiego za blagę.
 — Co powiedziała niewolnica? — zapytał.
 — Że cię cieszy, iż właśnie ty ją kupiłeś.
 Rozpogodziła się twarz sułtana.
 — Jakiego jest rodu?
 — Ojciec jej był jednym z najdostojniejszych ludzi w kraju.
 — Tego się domyślałem. Jest bardzo piękna. Jest piękniejsza od kwiatu i jaśniejsza od słońca. W jakiż sposób dostała się w ręce emira?
 — O tem nie mówiliśmy jeszcze. Czy mam ją zapytać?
 — Zapytaj! Powtórzysz mi później.

43