Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/48

 Hrabia zwrócił się do Emmy z pozornym spokojom i rzekł:
 — A więc to ty, droga Emmo! Boże, w jakim stanie mnie spotykasz! Ale zostawmy to. Sułtan chce wiedzieć, jak się tutaj dostałaś. Muszę mu odpowiedzieć.
 — Jak się dostałam? Przecież nawet nie wiem, gdzie jestem.
 — Kraj ten zwie się Harrar, tak samo nazywa się i miasto, w którem jesteśmy. Przed nami stoi sułtan, władca tego kraju. Ale odpowiedz naprzód na moje pytanie.
 — Pirat chiński porwał mnie na Ceylon. Tam zostałam sprzedana człowiekowi, który dostarczył mnie tutaj.
 — W jaki sposób dostałaś się w ręce Chińczyków.
 — Płynęłam na tratwie po szerokiem morzu przez szereg dni. Wreszcie zabrał mnie holenderski statek, który koło Jawy wpadł w ręce chińskiego handlarza niewolnikami.
 — Na tratwie? Jestem zdumiony. Jak się dostałaś na morze? Czy to wpobliżu Meksyku?
 — Nie; byliśmy wszyscy na odległej wyspie.
 — Wszyscy? O kim mówisz, Emmo?
 — No, wszyscy, sennor Sternau, Mariano, obydwaj bracia Ungerowie, Bawole Czoło, Niedźwiedzie Serce i Karja, siostra Miksteki.
 — To dla mnie same zagadki. Jedno tylko nazwisko! mnie zastanawia: Sternau. Któż to taki?
 — Nie znasz go, hrabio? Ach, radość z powodu i spotkania sennora odebrała mi pamięć. Zapominam, że nic panu o tem wszystkiem, co zaszło, niewiadomo.

44