Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/49

Sennor Sternau wyruszył z domu, by odszukać ciebie, hrabio, i kapitana Landolę.
 — Na Boga, a więc to ten sam człowiek, o którym mi wczoraj opowiadał Mindrello! Powiedz, to lekarz i bratanica moja, Roseta, jest jego żoną nieprawdaż?
 — Tak.
 — Operował mego brata i przywrócił mu wzrok?
 — Tak. Ale skąd wie pan o tem wszystkiem, don Fernando?
 — Dowiesz się później. Patrz, sułtan się niecierpliwi. Jak dawno już temu opuściłaś kraj ojczysty?
 — Szesnaście lat — odparła.
 Córka hacjendera zmieniła się niewiele w przeciągu tych wielu, bądź co bądź, lat. Tu, w Harrarze, gdzie ludność, zwłaszcza kobiety, starzeją się niezwykle szybko, Emma mogła uchodzić za dwudziestoletnie dziewczę. Odpowiedź jej wywarła na don Fernandzie ogromne wrażenie. Stał z otwartemi ustami w milczeniu. Dopiero po długiej chwili zapytał:
 — Szesnaście lat? Gdzieżeś była przez ten cały czas?
 — Na wyspie.
 — Na jakiej wyspie, Emmo?
 — Ach, zapominam ciągle, że pan o tem wszystkiem nie może mieć nawet pojęcia. Landola wziął nas w Guaymas do niewoli i umieścił na odludnej wyspie Oceanu Wielkiego, gdzie żyliśmy przez ten cały czas.
 — Mój Boże, to niesłychane, zdumiewające!
 W tym momencie sułtan przerwał. Przysłuchiwał się rozmowie w milczeniu, wreszcie znudziło mu się to i rzekł:

45