Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/61

 Hrabia skinął głową i Emma wyrzekła w języku sułtana pierwsze wyuczone zdanie.
 — Jesteś wielkim władcą.
 Sułtan uśmiechnął się szeroko i pytał dalej:
 — Czy umie jeszcze coś?
 — Zapytaj, czy uważa, że jesteś uprzejmy?
 — Czy sądzisz, że jakakolwiek kobieta mogłaby mnie nienawidzieć lub mi się oprzeć? — zapytał władca.
 — Jesteś rozkoszą kobiet — brzmiała odpowiedź z za woalu.
 — Zapytaj, czy czuje tę rozkosz? — rzekł hrabia.
 — Widok twój koi mą duszę — odpowiedziała.
 Sułtan był zachwycony rezultatem pierwszej lekcji. Poklepał jeńca po ramieniu, co mu się nigdy dotąd nie zdarzyło, i rzekł doń protekcjonalnie:
 — Jesteś najlepszym nauczycielem, jakiego sobie można wyobrazić. Niewolnica zostanie dziś jeszcze moją żoną, ty zaś będziesz nagrodzony, nie jak niewolnik, lecz jak człowiek wolny.
 — Panie, nie śpiesz się zbytnio, — rzekł don Fernando. — Pomyśl o tem, że serce jej jest jeszcze przy tych, z którymi wyrosła i żyła, i że dopiero dziś stała się twą własnością. Bądź jeszcze przez kilka dni cierpliwy i pozwól jej naprzód uspokoić się nieco. Im więcej będziesz okazywać przyjaźni i serdeczności, tem łatwiej zdobędziesz jej serce. Zapytaj sam, a przyzna mi rację.
 Sułtan zwrócił się znowu do Emmy.
 — Czy to prawda, że prosisz o zwłokę?
 — Bądź litościwy, a serce moje cię pokocha, — brzmiała ostatnia wyuczona odpowiedź.
 — Kocha mnie, chce mnie kochać! — zawołał suł-

57