Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/63

 Sułtan usuwał pierwszą żonę, pragnąc czas swój poświęcić wyłącznie nowej niewolnicy.
 Hrabia był uszczęśliwiony. Dwa siodła, to przecież w sam raz dla niego i Mindrella; lektyka — dla Emmy; na czwartem siodle można będzie ulokować rzeczy, potrzebne do drogi.
 — Czy mogę ci pomóc? — zapytał hrabia człowieka, pędzącego wielbłądy.
 — Dobrze! Jestem zmęczony i chciałbym się prędko położyć — odparł tamten.
 Hrabia nie mógł nawet marzyć o korzystniejszej odpowiedzi. Nakarmił i napoił wielbłądy, a gdy poganiacz oddalił się o zmroku, przyrzekł mu na pożegnanie spać przy nich, aby się ulubieńcom sułtana nic złego nie przytrafiło. Fajka, napełniona tytoniem, była nagrodą za tę propozycję. — —
 Tymczasem Mindrello siedział samotny w swej celi i z tęsknotą wyczekiwał zmroku. Gdy wieczór, według jego obliczeń, nastał, wdrapał się po ścianie na górę i zrzucił kamień. Powstała przez to dziura, prowadząca do lochu hrabiego.
 — Don Fernando! — zawołał półgłosem.
 Nie było odpowiedzi.
 — Don Fernando! — powtórzył.
 Znowu milczenie.
 — Panie hrabio! Sennor! Don Fernando!
 Nikt nie odpowiadał.
 — Cóż to znaczy, na Boga? — mruknął Hiszpan przerażony. — Czy mu się coś stało? Czy go wyciągnięto z lochu? Tak, czy owak, byłoby źle dla nas obu, gdyby

59