Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/67

na nim kilka arabskich płaszczy. Za tym parawanem przebrać się mogła Meksykanka.
 Zanim minęło dziesięć minut, byli gotowi. Ubrania nosili strojne i bogate; nie ulegało wątpliwości, że budzić będą u ludzi szczepu Somali podziw nieodparty.
 — A teraz sprawa broni — rzekł hrabia.
 — Wiem, gdzie jest broń, — rzekła radośnie Emma. — Sułtan przyniósł przedtem dwa rewolwery, dwie dwururki i amunicję. Włożył wszystko do tej oto skrzyni.
 Otworzyli skrzynię i wyjęli broń. Hrabia dorzucił jeszcze kilka cennych gałganów oraz trzy szable z wykładanemi rękojeściami, wysokiej pono wartości.
 — A teraz otwórzmy pozostałe skrzynie i kosze; zobaczymy, czy niema w nich pieniędzy, — rzekł don Fernando. — Rozwaga radzi je zabrać.
 — Wiem, gdzie wszystko leży, — rzekła Emma. — Pokazywał mi swoje skarby.
 — Czy ma złoto?
 — Tak. Sądzę, że jedna skrzynia jest niem napełniona.
 — A srebro?
 — Srebro leży w trzech skrzyniach, które stoją obok tamtej. Sułtan posiada również klejnoty i drogocenności.
 — Tem lepiej. Być może, będziemy musieli wynająć sobie lub kupić jaki statek, aby dotrzeć do wyspy naszych przyjaciół; trzeba nam dużo pieniędzy.
 Ściągając sznury ze skrzyń, zapytał:
 — Gdzie leżą klejnoty?
 — Tu, w środkowej skrzyni; w pudełkach.
 Srebro, które znaleźli, zawarte było przeważnie w talarach Marji-Teresy, złoto zaś w hiszpańskich du-

63