Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/78

każmy posłuszeństwo. Ciekaw jestem, czego od nas zażąda. Opuszczajcie żagle, chłopcy!
 Rozkaz spełniono; bryg nie płynął już z wiatrem, a zatoczył łuk. Statek arabski wykonał taki sam obrót i znalazł się tuż u jego boku. Na pokładzie stało około piętnastu uzbrojonych Arabów. Dowódca zapytał donośnym głosem:
 — Jak się nazywa wasz statek?
 — „Syrena“ — powtórzył tłumacz za kapitanem.
 — Skąd płynie?
 — Z Kolonji.
 — Gdzież to jest?
 — W Niemczech.
 — Musi to być mały, nędzny kraik; nie znam go — rzekł Arab wyniośle. — Co macie na pokładzie?
 — Towary.
 — A pasażerów?
 — Nie.
 — Nie wieziecie zbiegłych niewolników?
 — Nie.
 — Przyjdę na wasz statek, by się dowiedzieć, czy mówicie prawdę.
 Tego było już kapitanowi za wiele. Kazał zapytać:
 — Kimże ty jesteś?
 — Jestem kapitanem sułtana z Zeyli.
 — W Zeyli rządzi gubernator, a nie sułtan. Nie będę słuchać ani jego, ani jego lokaja.
 — A więc sprzeciwiasz się przeszukaniu statku?
 — Sprzeciwiam się, nie masz bowiem prawa. Raczej mnie ono przysługuje. To ty musiałbyś być powolny, gdybym chciał wejść na twój okręt.

74