Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/91

pierwsze strzały uszkodziły nieco świątynię, przy trzecim załamał się dach. Znowu się rozległy jęki i lamenty i znowu otwarto bramę. Wyszedł z niej naprzód żołnierz, powiewający na znak pokoju burnusem; po nim ukazała się lektyka, którą zaniesiono na brzeg. Wysiadł jakiś człowiek i pośpieszył ku łodzi generała, która już przybiła do brzegu. Po krótkiej chwili człowiek ten podpłynął pod statek w otoczeniu pozostałych łodzi.
 Zatrzymał się w takiej odległości od brygu, by go można było słyszeć na pokładzie. Ognia chwilowo zaniechano, więc nieznajomy podniósł się w łodzi i zawołał:
 — Dlaczego strzelacie w dom Allaha i w mój?
 — A dlaczego wy strzelacie do mego statku?
 — Ponieważ jesteście niewiernymi buntownikami, zdrajcami — i nie chcecie mnie słuchać.
 — Kimże jesteś, że śmiesz żądać od nas posłuszeństwa?
 — Jestem panem tego miasta, któremu winni posłuszeństwo wszyscy, znajdujący się tutaj.
 — Jeżeli jesteś gubernatorem, chodź na pokład, a pomówimy.
 — Zejdź nadół; więcej przecież znaczę, aniżeli ty!
 — Jeżeli nie przyjdziesz, kule moje pokażą, kto więcej znaczy!
 Gubernator odparł po krótkiej naradzie ze swoimi:
 — Postępujesz, jak nasz wróg; nie mogę na tobie polegać.
 — Zaręczam słowem, że ci się nic złego nie stanie.

87