Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/97

 — Ach, tak! A więc do kogóż? Widocznie bardzo dbasz o własność tej osoby.
 — Należeli do sułtana Harraru.
 — Pah! Więc były to z pewnością bezwartościowe figury — rzekł kapitan bagatelizująco.
 — Przeciwnie, to dwaj biali chrześcijanie i jedna młoda, piękna chrześcijanka, która ma być tak cudna, jak wierzchołek góry w blaskach jutrzenki.
 Gubernator, opowiadając o białych niewolnikach, popełnił wielką nieostrożność; kapitan zwrócił na te słowa uwagę. Biali chrześcijanie, a więc Europejczycy! Może będzie tu można wykryć jakieś szelmostwo. Kapitan zapytał:
 — Czy wiesz z jakiego kraju pochodzą ci ludzie?
 — Tak. Nazywają go Espania.
 — Espania, a więc Hiszpanja! — Kapitan zaczął się utwierdzać w domysłach.
 — A skad pochodziła niewolnica?
 — Tego sułtan nie wie.
 — Jakim językiem mówiła?
 — Tym samym, co jeden z jeńców. Związali sułtana i zrabowali jego skarbiec. Potem uprowadzili kilka wielbłądów i uciekli z dwoma Somali, którzy byli z pewnością ich przewodnikami i obrońcami. Następnego dnia służba znalazła sułtana i zwolniła go z więzów.
 — Co uczynił później?
 — Wysłał natychmiast w pościg wielką ilość wojowników.
 — Dokąd?
 — Na wybrzeże, gdyż zbiegowie mogli ucieć tylko na znalezionym przy wybrzeżu statku. Sułtan wysłał swego

93