Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/99

 — Natrafiliśmy nie na ślad, a na coś o wiele ważniejszego.
 — Na cóż to takiego?
 — Powiedz naprzód, że ich nie masz u siebie!
 — Pierwszy raz o nich słyszę.
 — Chcę ci wierzyć i powiem, że schwytaliśmy jednego z Somali, którzy byli przewodnikami zbiegów.
 — Ach!
 — Tak jest. Wysłałem mych wojowników, aby przeszukali całe wybrzeże. Wpobliżu góry Elmes, tam gdzie pochyla się ona ku morzu, znaleźli pewnego młodego Somali. Nie miał czasu uciekać i schwytano go, choć się bronił jak djabeł i zranił wielu moich wojowników. Zaczęli go wypytywać; milczał. Milczał uporczywie i wtedy, gdy go sprowadzili do mnie, do Zeyli.
 — A więc nic nie wie o zbiegach?
 — Owszem! Sułtan Harraru poznał go odrazu: jest to młodszy z pośród obydwóch Somali — ojca i syna.
 — Ach, tak. Więc go trzeba wypytywać tak długo, aż mówić zacznie.
 — Milczy jak zaklęty. Jutro weźmiemy go na takie męki, że będzie musiał mówić.
 — A jeżeli będzie wolał umrzeć?
 — W takim razie pójdzie do piekła.
 — Nie schwytacie zbiegów, wasi wojownicy, wasze statki nic warte.
 — Chcesz mnie obrazić?
 — Nie. Ale widzisz, że mamy przewagę nad tobą i nad całą Zeylą, choć jest nas tylko czternastu ludzi. Jakże schwytacie zbiegów, jeżeli znaleźli okręt? Czy macie taką broń i takie armaty, jak ja? Czy macie taki

95