Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/156

—   134   —

 — Do stu tysięcy... jakaś sennora!
 — Albo sennorita. Strzeż pan swego serca!
 — A niech ją tam licho weźmie!... Kobieta, czy panna, wszystko mi jedno... Ale tu, że się znajduje, tu!... Naprawdę nie mogę wyjść z podziwu!
 — Tak, to ciekawe! Ale dowiemy się zaraz...
 — Jakto? Pan chcesz się jej pokazać?
 — No, a jak postąpić? Przecie słyszała nasze głosy.
 — Eee! — odkrzekł, skrobiąc się w głowę, Pena, — wolałbym wrócić. Nie wyglądamy na takich, którzyby umieli kłaniać się damie...
 Na te słowa omal nie parsknąłem śmiechem. Oto Pena, mężczyzna dzielny i nieustraszony w dzikiej puszczy i wobec wroga, poczuł lęk przed... kobietą.
 — Bo proszę sobie wyobrazić — dodał, — przed nami kobieta, niezawodnie dystyngowana, a my z wyglądu niczem włóczęgi...
 — Przypuszczam jednak, że i ta sennorita nie jest tak ubrana, jak do salonu, bo po pierwsze, przebywa w Gran Chaco, powtóre, styka się z Indyanami, a po trzecie, nie boi się prochu.
 — Skąd pan wie o tem?
 — Przecie niedawno słyszeliśmy wystrzał. To ona strzelała do ptaka i nie chybiła, jak to wynika z jej własnych słów.
 — No, skoro tak, to sennora, która umie strzelać, nie będzie się gniewała, żeśmy nie we frakach i nie w lakierkach. Idź więc pan naprzód, a ja pójdę za panem.
 — Tio! czemu nie odpowiadasz? — zabrzmiał znowu dźwięczny głosik w altanie.
 — Bo go tu niema — odrzekłem, zbliżając się tuż pod samą altanę.
 Na ławeczce siedziało urocze dziewczę, które na nasz widok zerwało się przestraszone. Pena, schowany dotychczas za memi plecami, wysunął się teraz, nabrawszy odwagi, i rzekł do dziewczęcia uspokajająco: