Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/158

—   136   —

boję broni, jak wasze kobiety? O, nie! ja ją kocham całą duszą i nie mogę obejść się bez niej ani godziny. Proszę jednak siadać.
 Postawiwszy karabiny pod ścianą, weszliśmy do altanki, w której mogło się pomieścić co najmniej sześć osób.
 — Mój Tio musi mieć do panów ogromne zaufanie, skoro dopuścił was do poznania swoich tajemnic — rzekła, gdyśmy usiedli naprzeciw niej. — Do tego ogródka jeden tylko jedyny człowiek miał prawo wchodzić. Zasępiła się, a ja zapytałem:
 — To był zły człowiek?
 — Pan wie o tem? — przerwała żywo.
 — Nie, ale tylko pytam...
 — A może pan go zna? może pan wie coś o nim? Gdzie on jest obecnie?
 Znowu przy tych jej słowach tryskały spojrzenia, jak iskry.
 — Ależ proszę się uspokoić, sennorita! nie znam go i nigdy go nie widziałem.
 — A dlaczego pan o niego pyta?
 — Bo przecie pani pierwsza wspomniała o nim...
 — Skąd jednak myśl, że to człowiek zły?
 — Wywnioskowałem to z oblicza pani, która niezawodnie uważasz go za takiego.
 — Jakto? wyczytałeś to pan z mojej twarzy? Być może... nie pomyliłeś się pan. Jest on krzywoprzysięzcą, i dlatego go nienawidzę...
 Mówiąc to, zacisnęła ręce w piąstki i przygryzła usta.
 Rozmawialiśmy zaledwie parę minut, a już poznałem tajemnicę jej serca. Zdradzić się z nią mogło tak prędko jedynie dziecię natury, jakiem było to dziewczę.
 W altanie były dwa otwory, przez które roztaczał się widok na jezioro.
 — Z tej strony powinienby przybyć — rzekła, wskazując jezioro. — Ale do dziś-dnia go nie widać... — I dodała: — Och, jak ja go nienawidzę!...