Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/199

—   173   —

nicie! Spotkawszy mię tutaj, wygraliście wielki los, i spodziewam się, że za moją radę będziecie mi wdzięczni.
 — Rozumie się, że nie zaniedbamy tego obowiązku.
 Przez dłuższy czas następnie szliśmy w milczeniu ze względu na uciążliwą, męczącą drogę, jaką przebywaliśmy, i dopiero, gdyśmy wyszli na wolny step, zagadnął nas Yerno:
 — A teraz, skoro wiecie, jak się nazywam i kto jestem, możecie nawzajem wymienić mi swoje nazwiska.
 — Nazywam się Escoba — rzekł Pena.
 — A ja Tocaro — dodałem.
 — Jesteśmy obaj yerbaterami.
 — W jaki sposób dostaliście się w ręce Desierta? Czy znaliście go przedtem?
 — Nie — odparł Pena. — Przyszliśmy tu z gór, gdzieśmy dokonali odkrycia, które uczyni nas bogaczami.
 — Co? — przerwał mu szybko Yerno. — Przecie nie odkryliście terenów z yerbą? chyba coś ważniejszego?
 — Rozumie się. Trafiliśmy w górach na żyłę złota.
 — Do dyabła! wcale niezłe odkrycie!
 — Zabraliśmy stamtąd trochę kruszcu, a resztę przykryliśmy starannie, aby potem wrócić i eksploatować dalej, bo przecie odrazu nie można było wziąć wszystkiego ze sobą... Po drodze zbłądziliśmy do Tobasów, no i...
 — To było bardzo głupio z waszej strony.
 — Przyznaję, ale niestety, poniewczasie. Zdawało się nam, że Desierto nie sięgnie po nasze mienie; wedle opowiadań, zasłyszanych po drodze, miał to być bardzo uczciwy człowiek.
 — A to dopiero łatwowierni z was ludzie! No, ale proszę mówić dalej, słucham...
 — Tobasowie zabrali nas do swojej osady, i stary przyjął nas dosyć gościnnie. Gdy się jednak dowiedział, że mamy przy sobie złoto, kazał nas zrewidować i obrabował doszczętnie. Nawet dość przyzwoite jeszcze ubrania ściągnięto z nas i wtrącono do ciemnicy, gdzie