Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/20

—   10   —

trwożył. Zapytuję o to i owo jedynie dlatego, że mam zwyczaj zawczasu dowiadywać się o stosunkach w kraju, do którego zamierzam się udać. Powiedzcie mi jeszcze, jak się wasi współplemieńcy zachowają, gdy się dowiedzą o przybyciu białych?
 — Napadną na nich.
 — I będą usiłowali wymordować?
 — Prawdopodobnie, a zwłaszcza mężczyzn; kobiety odprzedamy potem za okup.
 — I wy będziecie współdziałali temu?
 — Jestem Indyaninem i jako taki muszę postępować solidarnie z mymi współbraćmi.
 — To znaczy, że przyłożycie rękę do zbrodni...
 — A biali czy będą sobie pod tym względem czynili skrupuły, gdy wypadnie strzelać do nas? Dlaczego pan nam jedynie czyni zarzut zbrodni?
 — Jeżeli macie takie zamiary, to właściwie nie powinienem was stąd puścić.
 — Pan tego nie uczyni. Proszę wziąć pod uwagę, że wobec kogo innego nie byłbym tak otwarty i tylko jedynie przed panem wygadałem się z najgłębszych naszych tajemnic. Czyż za tę szczerość miałby pan odpłacić mi zdradą?
 — Nie uczynię tego, ale proszę pamiętać, że od tej chwili jestem waszym przeciwnikiem. Dybiecie na życie białych, a moim obowiązkiem jest przeszkodzić temu.
 — Byłyby to próżne zabiegi, sennor.
 — Niekoniecznie. Wy ostrzeżcie swoich, a ja ostrzegę białych. Osobiście jednak możemy zostać przyjaciółmi.
 — O, w takich okolicznościach kto wie, czy nie staniemy naprzeciw siebie, jako dwaj śmiertelni wrogowie. Niech się pan jednak pomimo to nie obawia niczego z mej strony. Uczynię wszystko, aby pan nie zaznał żadnej krzywdy; możemy nawet zawrzeć ze sobą braterską ugodę.
 — Zgoda! Oto moja ręka.