Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/202

—   176   —

 — A zatem zgoda — rzekł Pena.
 — Zgoda, i możesz pan teraz powiedzieć, gdzie się znajdują pieniądze.
 — Pieniądze Desierta są na wyspie. Jeżeli pan mianowicie...
 — Przestań! — przerwałem mu nagle.
 — Nie wolno ci teraz już dawać co do tego wskazówki. Sennor Arbolo dowie się o tem dopiero wówczas, gdy stary Desierto będzie w naszych rękach.
 Yerno rzucił na mnie złośliwe spojrzenie, ale udałem, że tego nie widzę. Natychmiast jednak, zapanowawszy nad sobą, rzekł:
 — Sennor Tocaro, widzę, iż nie ze wszystkiem pan mi jeszcze dowierzasz. Czemu zabraniasz mówić towarzyszowi?
 — Bo nie jestem przyzwyczajony kłaść pieniędzy na stół, dopóki nie mam towaru w garści.
 — Jak widzę, jesteś pan bardzo przezorny.
 — I nic dziwnego. Przecie nie znam pana jeszcze; nie mam żadnego dowodu, czy to, co mi pan mówisz, jest prawdą; wreszcie nie mam pojęcia, jak nas przyjmą Mbocovisowie. Wobec tego wszystkiego musimy we własnym interesie milczeć o tych pieniądzach tak długo, aż przekonamy się, że nie zamierzacie nas okpić.
 — No, zresztą niema się o co sprzeczać. Jestem pewny, że pieniądze będą moje jeszcze dzisiejszej nocy. Muszę jednak wyprzedzić Chiriguanosów i napaść na wieś, zanim oni pojawią się tutaj.
 — Jak to pan myślisz uczynić?
 — Pomówimy o tem później, i mam nadzieję, że, gdy zwołam radę wojenną, nie odmówicie mi panowie cennych swych wskazówek. Znacie panowie rozkład wsi?
 — Doskonale.
 — Wobec tego jestem z góry pewny powodzenia.
 — A gdyby nadeszli Chiriguanosowie i odebrali nam łupy?