Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/224

—   196   —

 — Pan sam powiedziałeś; słyszeliśmy to obaj. Bo niech się panu nie zdaje, że z białych tylko pan jeden znasz narzecze Mbocovisów. Zresztą myśmy już poprzednio podsłuchali pańską rozmowę z naczelnikiem ich Venenosem, no i ostrzegliśmy Desiérta.
 W odpowiedzi na to „zięć“ gdwizdnął lekceważąco.
 — Wie również od nas Desiérto o zbliżaniu się pańskiego „teścia“ — mówiłem dalej.
 — Mego teścia? Przecie nie jestem żonaty...
 — To nic nie szkodzi. Teściem owym jest... sendador. Ale mniejsza o to. Wezwałem pana przed siebie nie w celu pogawędki, lecz dla wyjaśnienia pewnej sprawy. Znasz pan młodego człowieka, imieniem Adolfo Horno?
 — Nie! — odparł, drgnąwszy mimowolnie.
 — A przecie mówiłeś pan wczoraj o nim do naczelnika.
 — To kłamstwo!
 — Bardzo pana proszę, abyś zechciał powstrzymać swój język od tego rodzaju określeń, bo może on być dla pana przyczyną bardzo smutnej pozycyi. Nie lubię ja dręczyć nietylko człowieka, ale nawet i zwierzęcia. Nie stwarzaj pan jednak okoliczności, które zmusić mię mogą do zastosowania względem pana surowych środków. Słyszeliśmy wszystko, co mówiłeś do naczelnika. Zamierzaliście początkowo wymusić na starym okup za tego jeńca; wrazie jednak zwyciężenia Tobasów byłbyś pan go zamordował. Niechże tedy udzieli nam pan dobrowolnie potrzebnych wyjaśnień co do tego człowieka, gdyż w przeciwnym razie nie cofnę się przed gwałtownem zmuszeniem pana do wyznań.
 — Nic nie wiem i nic nie powiem.
 — Ano, jak pan chcesz. Spróbujemy w takim razie kija.
 — Tego panu niewolno!
 — Owszem. Wedle prawa, obowiązującego na terytoryum Gran Chaco, wolno mi wymódz zeznania na zbrodniarzu chociażby torturą.