Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/266

—   236   —

 — Znam.
 — Gdzie on jest obecnie i gdzie są jego ludzie?
 — U nas w niewoli.
 — Czy jeńcami waszymi są tylko sami Indyanie?
 — Jest między nimi jeden biały, którego pan zapewne znasz lepiej, niż my. Nazywa się Yerno i jest zięciem sendadora.
 — Ilu Indyan jest rannych?
 — Żaden, gdyż ujęliśmy ich podstępnie.
 — W jaki sposób?
 — Zwabiliśmy ich na wyspę i tam obezwładniliśmy.
 — Co zamierzacie z nimi począć?
 — Mieliśmy zamiar darować im wolność. Że jednak nadciągnęliście tutaj z zamiarem napadnięcia na nas i wymordowania całego szczepu Toba, będziemy zmuszeni odpłacić się tą sam ą miarą.
 Wódz spuścił wzrok ku ziemi i po dłuższem milczeniu zapytał:
 — Czy zna pan sendadora?
 — O, znam tego łotra...
 — My go uważamy za człowieka uczciwego i należymy do jego przyjaciół.
 — Szkoda! wielka szkoda, że ofiarowaliście przyjaźń takiemu złoczyńcy.
 — Mówił nam o tem Desierto, ale wam wręcz uwierzyć trudno czemuś podobnemu. Sendador nigdy nas nie okłamał, ani też nic złego nam nie uczynił.
 — Tak wam się tylko zdaje. Bo czyż można nazwać uczciwem choćby naprzykład dzisiejsze jego postępowanie z wami? Opuścił was przecie w najkrytyczniejszej chwili.
 — Musiał, boście go nie puścili. Radbym jednak wiedzieć, co się z nim stało. Uwięziliście go może?
 — Bynajmniej, uciekł — odrzekłem.
 W tej chwili jednak pomyślałem sobie, że lepiej może byłoby pozostawić wodza Mbocovisów w niepewności co do sendadora, tem bardziej, że człowiek