Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/326

—   294   —

 — Sendador to uczynił, i jego czepiajcie się, nie nas.
 — Aha! chciałbyś... A gdzie są wasi wojownicy?
 — Na polowaniu.
 — Kiedy wrócą?
 — Już dzisiaj, i miejcie się na baczności, bo gdy nadejdą, a zastaną was tutaj, źle będzie z wami.
 — Tak twierdzisz? No, to muszę cię objaśnić, że ziomkowie twoi nie poszli na polowanie i nie wrócą tu dzisiaj, a może nawet nigdy nie wrócą... Pobiłem ich i zabrałem do niewoli; w tej chwili siedzą u mnie w podziemiach.
 Na te słowa parlamentarz stropił się jeszcze bardziej i zapytał:
 — A któż pan jesteś?
 — Jestem Desierto.
 — A! — krzyknął Mbocovis mimowolnie.
 — Tak, i niema dla was innej rady, jak tylko poddać się, gdyż inaczej wystrzelamy was wszystkich, a wieś obrócimy w perzynę.
 Drab poczerniał z trwogi, i długo słowa przemówić nie mógł. Wreszcie wykrztusił:
 — Nie wierzę, żeby to było prawdą. Pan nie jesteś Desiertem, gdyż ten wziąłby na wyprawę więcej ludzi.
 — Poco? Dowiedziałem się od Yerny i Venenosa, ilu was jest tutaj, i odpowiednio do tego wziąłem z sobą na wyprawę tylu ludzi, ilu potrzeba, aby was wygnieść do jednego.
 — Jakto? Yerno i Venenoso są u was?
 — Tak, kochanku, są u nas i leżą w lochach powiązani, jak barany. Wobec tego nie licz na ich pomoc, bo się jej nie doczekasz.
 Indyanin, jeszcze bardziej przygnębiony tą wiadomością, przez chwilę milczał, poczem ozwał się ponuro:
 — Gdyby nawet było to prawdą, co pan mówi, nie poddamy się.
 — Ha! skoro tak, to każę natychmiast przypuścić atak do wsi.