Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/33

—   21   —

 — Nareszcie poznałeś mię pan. Niechże więc przywitam się z panem!
 Uścisnął mi rękę tak mocno, aż palce zatrzeszczały, rzekł:
 — Czyż istotnie nie poznał mię pan? Przecie pan jedzie do mnie! Dziwny zaiste zbieg okoliczności, bo oto spotykamy się nie u mnie w domu, lecz tutaj, w dzikiej okolicy, podczas gdy ja byłem pewny, że pan jedzie wygodnie dyliżansem z Buenos Ayres. Toż to dziwny wypadek!
 — Jak widzę, w usposobieniu pańskiem zaszła zmiana: masz pan w sobie iście młodzieńczą werwę, podczas gdy w Meksyku byłeś zawsze poważny.
 — Bo miałem powody być poważnym.
 — A skąd się pan tu wziąłeś obecnie?
 — Jadę z Goya.
 — Chcieliśmy tam się dostać w celu wyszukania Geronima Sabuco.
 — I nie zastalibyście go, bo widziałem go niedawno w okolicy opuszczonych siedzib.
 — Rozmawiałeś pan z nim?
 — Nie głupim. Byłbym to niewątpliwie nałożył głową.
 — Czyżby był pańskim wrogiem?
 — Nie, ale podsłuchałem go, i jeżeli się tego domyślił, napewno mam w nim śmiertelnego wroga.
 — Podsłuchałeś więc pan jakąś ważną tajemnicę?...
 — Niestety, niezbyt miłą. Opowiem panu.
 — A skąd pan dowiedziałeś się, że my tędy jedziemy?
 — Mówiono mi, ale nie wiedziałem, że to pan jest owym cudzoziemcem, o którym wspominano.
 — O cudzoziemcu? Zapewne mówił to Indyanin Gomez?
 — Słyszałem to imię.
 — A zatem idzie o zdradę białych przez sendadora?
 — Niestety, tak.
 — Niechże mi pan opowie wszystko natychmiast...