Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/369

—   331   —

 — Odpowiedz pan na moje pytanie: poddasz się pan, czy nie?...
 — To znaczy, że pan nie chce korzystać z kipus?
 — Owszem, otrzymam je, ale nie z pańskich rąk...
 — W takim razie — zaśmiał się mimowolnie — jestem pewny swej wolności. Bo jeżeli pan tyle świata obiegłeś, by dostać w swe ręce klucz do skarbów, to gnała pana jedynie chciwość. Napełnia mię to otuchą, bo chciwość tę zaspokoić pan może jedynie przy mojej pomocy...
 — Łudzisz się pan.
 — Wcale się nie łudzę. Gdybyś mię pan zamordował, tajemnica zeszłaby razem ze mną do grobu, a do tego przecie dopuścić pan nie zechcesz. Jesteś, sennor, tedy niejako zmuszony ochraniać mię wobec Peny i Gomarry, którzy są najzaciętszymi moimi wrogami.
 — O, za pozwoleniem! Gomarra ma z panem osobiste porachunki za zamordowanie brata, i ja bynajmniej nie mam chęci ani obowiązku przeszkadzać mu w wykonaniu sprawiedliwości.
 — Ha! skoro tak, to musi pan zrezygnować z kipus, no i ze skarbów...
 — Nie, panie! Dostanę kipus, i to od pana.
 — Sądzisz pan więc, że jestem tak głupi, iż udzielę mu wskazówek, gdzie szukać kipus?
 — Obejdę się bez pańskich wskazówek, gdyż Gomarra zna skrytkę, gdzie kipus są schowane.
 — Tak! zna skrytkę! Niechże ich sobie szuka zdrów do sądnego dnia. Butelka zakopana w innem miejscu.
 — Wiem o tem. Spotrzebowałeś pan na jej ukrycie całą noc czasu.
 — A pan skąd wiesz o tem? — zakrzyknął zdumiony.
 — Mniejsza o to.
 — Więc niech będzie i tak. Skoro pan wiesz, że całą noc poświęciłem w tym celu, by ukryć butelkę,