Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/37

—   25   —

towarzyszą, opowiadali mi o nim niestworzone rzeczy. Podobno wie on wszystko, wszystko umie i co tylko zamierza, udaje mu się bez trudu.
 — To ciekawe!... Ale czego on chce ode mnie? — Chce on wynająć pana za przewodnika, ale nie wiem, dokąd.
 — Z kimże podróżuje?
 — Jedzie z nim jakiś kapitan okrętowy ze sternikiem, brat Jaguar...
 — Do dyabła! Jaguar? Tegobym me bardzo rad spotkać! Co zamierzają?
 — Dowie się pan od nich samych. Są jeszcze z nim yerbaterowie, których przewodnik nazywa się Mauricio Monteso...
 — Ach, tego znam! Zaraz... zaraz... Czy ów cudzoziemiec umie po hiszpańsku?
 — Mówi, jak rodowity Hiszpan.
 — Wspominali może o Peru? o kipus lub o Inkasach?
 — Nie.
 — Nie mówili przypadkiem o ukrytych skarbach?
 — Nie.
 — No, to jeszcze nieźle! Cieszy mię to, że umieją milczeć. Czy ów Europejczyk zna język Indyan?
 — Nie wiem. Słyszałem tylko, że przez dłuższy czas bawił wśród Indyan.
 — Hm! teraz już wiem, co ich do mnie sprowadza. Czemu jednak szukają mię właśnie tutaj?
 — Chcieli się wybrać do Goya, ale usłyszawszy ode mnie w Palmar, że tu pana zastaną, zboczyli z drogi.
 — Kiedyż mniej-więcej mogą się tu pojawić?
 — Niebawem, może za kilka godzin. Prowadzi ich znakomity znawca puszczy, mój wuj, Gomarra.
 — Ze szczepu Aripones?
 — Nie. Należy on do innego szczepu, ale ożeniony był z siostrą mej matki.
 — Czemuż nie jechałeś z nimi razem?