Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/374

—   336   —

 — Spójrz pan — rzekł na to. — Tam znajduje się krzyż, a pod nim grób mego brata... miejsce, gdzie właśnie należałoby wymierzyć karę mordercy.
 — Owszem, należy go ukarać, ale nie zamordować!
 — Chcę postąpić z nim wedle prawa puszczy.
 — I ja również. Ale czyż to prawo zabrania osądzić człowieka za jego złe czyny? — Ech! ktoby się tam bawił w sądy, zwłaszcza, gdy pan je urządza. Jestem pewny, że puści pan łotra, dając mu jeszcze broń, konia i żywność na drogę.
 — Zadecydują o tem wszyscy towarzysze; zwołam naradę.
 — Ja głosować będę, aby łotra ukarać śmiercią.
 — Ty nie masz prawa głosować w tej sprawie.
 — Jakto? dlaczego? — zapytał zdumiony.
 — Bo jesteś oskarżycielem i musisz trzymać się na uboczu, a tylko odpowiadać na pytania, jeśli tego członkowie sądu zażądają.
 — Nie! ja czegoś podobnego nie ścierpię!
 — Milcz! Nie pytam, co ci się podoba, a co nie! zrozumiałeś? I pohamuj swoją złość, bo potrafię uporać się z tymi, którzy działają wbrew mej woli!
 — Ja również mam wolę — zakonkludował i usunął się na bok.
 Tymczasem towarzysze moi zgromadzili się na naradę, której rezultatem był wyrok śmierci na sendadora. Z pośród wszystkich tylko ja i brat Jaguar domagaliśmy się, by oddać podsądnego w ręce władzy; ale przegłosowano nas. Jednakże wszyscy zgodzili się na jedno: by przed wykonaniem wyroku wydostać od skazanego kipus.
 Po ukończeniu narady zawiadomiłem sendadora o jej wyniku, co wywarło na nim wrażenie mocno przygnębiające, chociaż do ostatniej chwili zachowywał się butnie.
 — W imieniu prawa, które karze śmiercią za śmierć — rzekłem doń, — jesteś pan zasądzony na rozstrzelanie za to, że zgładziłeś z tego świata wielu ludzi.