Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/478

—   436   —

spadł — ozwał się poważnie Jan, kładąc mi rękę na ramieniu, — to Sikukuni drogo mi za to zapłaci. Ale proszę opowiadać dalej!
 — Tak, tak, opowiadać, bo szkoda czasu — nalegali drudzy.
 Opisałem im w krótkich słowach cały przebieg wypadków od wczoraj aż do tej chwili, a wszyscy słuchali niemal z zapartym oddechem. Gdy skończyłem, obecni chwycili za broń.
 — Musimy natychmiast dostać go! — krzyknął Jan, a Zingen dodał:
 — Tak jest; jeżeli go schwytamy, to powstanie nie dojdzie do skutku.
 — Dawać konie! — zawołał van Hoorst. — Pośpiech tu konieczny!
 — Powoli, panowie — wtrąciłem. — Zanim przedsięweźmiecie coś stanowczego, posłuchajcie mnie.
 — Dobrze — odrzekł Kees Uys; — jestem pewny, że rada pańska warta jest uwagi.
 — Zebraliście się tutaj panowie w celu omówienia bardzo ważnych spraw. Czyż obrady wasze już ukończone?
 — Jeszcze nie.
 — Czy moglibyście je wkrótce ukończyć?
 — Sądzę, że zabrałoby to nam niewiele czasu, bo pozostały już tylko sprawy drobniejsze.
 — A zatem czyż nie lepiej skończyć te obrady, niż potem nanowo się zgromadzać?
 — Ba, ale tymczasem Sikukuni może umknąć...
 — Nie bójcie się. On ma przecie zamiar napaść na was tutaj, a więc prędzej czy później zetknąć się z wami musi. Możliwe jest jednak, że poweźmie on pewne podejrzenie z powodu zniknięcia Anglika. Byłbym przeto zdania, aby nie czekać na niego tutaj, lecz poszukać go w lesie, o którym wspominałem. Chociaż i na to dość jeszcze jest czasu.
 — A kiedyż pan radzi to uczynić? — zapytał Jan niecierpliwie.