Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/493

—   451   —

utrudzone, ale miał ich dosyć i mógł zmieniać w drodze w miarę potrzeby, wyprzedzając nas w takich warunkach przynajmniej o dzień drogi i czyniąc próżnymi nasze zabiegi w celu dognania go.
 Zawróciłem tedy i, jadąc z powrotem, oddałem się rozmyślaniom.
 Byłem już niedaleko farmy, gdy spostrzegłem w pewnej odległości spory zastęp jeźdźców, zdążających z innej strony do tego samego, co i ja, celu. I oni również zauważyli snadź mnie, bo zatrzymali się, aż póki z nimi się nie zrównałem. Było ich około trzydziestu — jeden w drugiego tęgie, rosłe Boery, uzbrojone od stóp do głów.
 Pozdrowiłem przybyszów, na co odpowiedziano mi również uprzejmie.
 — Skąd Bóg prowadzi? — zapytał dowódca.
 — Z przejażdżki wracam.
 — To pan zapewne mieszka w pobliżu?
 — Bawię u Jana van Helmersa.
 — Bardzo nam miło, bo i my do niego podążamy — rzekł uradowany i podał mi rękę. — Czy pan tutejszy?
 — Nie, przybyłem z Europy, ale proszę mię uważać za szczerego przyjaciela Boerów.
 — Rozumie się, mynheer. Czy Jan jest w domu?
 — Owszem, i ma nawet wiele gości.
 — O! kogo? — Jest sąsiad Zelmst, dwaj młodzi Hoblynowie, baas Jeremiasz, a przybędą jeszcze Zingen, Veelmar, van Raal, van Hoorst i inni.
 — Ba! Toż to nasi najsławniejsi obywatele. Czy panu, jako obcemu, objaśniono cel tak licznego zjazdu?
 — Owszem, mynheer.
 — A więc pan jesteś istotnie naszym zaufanym i szczerym przyjacielem. Śmiem tedy na tej podstawie zapytać, czy spotkali się nasi z Samim w Klaarfontein?
 — Tak, mynheer, i ja nawet rozmawiałem z nim osobiście.