Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/509

—   467   —

 — No, no! Na pogawędkę z wami nie mam ja wcale ochoty... Odłożyć broń!
 — Jeżeli panom sprawi to przyjemność, uczynimy nawet i to, żądając tylko w zamian, byście nas panowie zaprowadzili do Groote-Kloof — rzekłem, kładąc karabin na ziemi, przyczem Jan i Sami uczynili toż samo. — Jestem ciekawy, jak wygląda pułapka na... Boerów.
 — Cóżto? podsłuchaliście nas?! — krzyknął oficer groźnie, przystępując bliżej ku mnie.
 — O, niema w tem chyba nic dziwnego. Chcieliśmy się dowiedzieć zawczasu, co to są za ludzie, którym mieliśmy złożyć wizytę. Bo nużby zaszła pomyłka i nie znaleźlibyśmy właściwego adresata!
 — Jakiego adresata?
 Dobyłem z portfelu papiery i podałem mu je.
 — Te trzy listy, które znalazłem u Grey’a, adresowane są przecie do pana.
 — Czytałeś je pan?
 — Rozumie się. Styl jednak nieszczególny, i wynalazca sposobu podobnego cyfrowania niewiele zarobi, gdyby się starał o patent...
 — Milcz pan! Dość! Odłóżcie noże i pistolety!
 — I to uczynimy chętnie. Ale może wprzód pozwoli nam pan, że mu przedstawię swoich towarzyszów. Ten oto młody mynheer, który pana o połowę przerasta, to... van het Roer, jak go nazywają.
 — Jan van Helmers? — zapytał, a w głosie zadrżała mu trwoga.
 — Tak, panie poruczniku. A ten drugi, wbrew pańskiemu mniemaniu, jakoby zaginął... mam przyjemność przedstawić go żywym i zdrowym: Sami!
 — Sami?
 — Tak... i jeżeli pan pozwoli, to powiem: jego królewska mość Sami...
 Porucznik nie mógł zrozumieć, dlaczego przybyliśmy do jego obozu tylko w trzech, i wytłomaczyć sobie naszej pewności siebie, — z początku więc, za-