Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/58

—   42   —

 — Już? sprawiliście się tak prędko? Gdzie znajdują się kobiety i dzieci?
 — Poniżej na wozach.
 — A więc stało się istotnie tak, jak...
 Urwał zdanie, gdyż zbliżyłem się do niego na taką odległość, iż mógł poznać, że to nie sendador.
 — Któż to?... — szepnął tylko i zamierzał zawrócić do nory, gdy nagle chwyciłem go prawą ręką za gardło, by nie mógł krzyczeć, lewą zaś wyjąłem mu nóż z za pasa.
 Gomez był dosyć słaby, więc nie dziw, że w silnych mych rękach aż przyklęknął do ziemi, ja zaś, nie tracąc czasu, przyłożyłem mu nóż do piersi i zagroziłem:
 — Jedno głośniejsze słowo, a przebiję!
 — Będę mill!... — wykrztusił z trudnością, bo tchu mu brakowało.
 — No, dobrze. Mogę więc panu pozwolić na odetchnięcie, ale ostrzegam raz jeszcze, że nie żartuję! Proszę dać ręce w tył!
 Indyanin posłuchał bez wahania, a gdy się nachyliłem nad nim, by związać mu ręce, szepnął:
 — Sennor! ach, to jesteś sennor!...
 — Powiedziałem przecie panu, że przybędę tutaj.
 — Tak, tak... Skoro pan tu jesteś, to wszystko na nic! Jesteśmy zgubieni!
 — Co pan rozumie pod słowem „wszystko“?
 — Coś, o czem pan dowiedzieć się nie powinien.
 — Słusznie, ale gdybym tak naprzykład wiedział już o tem „wszystkiem“?
 — To niemożliwe!...
 Pociągnąłem go za sobą wstecz w takie miejsce, skąd można było mieć na oku wejście do podziemia, a związawszy swemu jeńcowi nogi, usiadłem koło niego.
 — Dlaczego pan się uwziął na mnie? — zapytał po chwili. — Co pan chce ze mną uczynić?
 — Będzie to zależało od tego, jak się pan względem nas zachowasz.