Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/62

—   46   —

mieli znakomitą zdobycz i spodziewam się, że ocenicie to należycie.
 — Owszem, ocenimy, i to zaraz.
 Zdanie to wypowiedziałem już własnym głosem, a zagadnięty, nie poznawszy mię jeszcze widocznie, rzekł gniewnie:
 — Cóż to znowu za żart, Gomez?
 Poczem, wpatrując mi się w twarz, zapytał:
 — Któryż to z was?
 — To jestem ja, sennor Sabuco!
 — Kto taki?
 — Nie Indyanin, lecz biały.
 W tej chwili Larsen stanął tuż poza nim, gotów na każde moje skinienie.
 — Mówić mi natychmiast, z kim mam do czynienia, bo inaczej przebiję...
 — Proszę schować nóż — odrzekłem. — Oczekuję pana tutaj w uczciwych zamiarach.
 — W jakich zamiarach?
 — Przedewszystkiem mam oświadczyć ukłony dla pana od dwudziestu ludzi, wydanych przez niego na śmierć głodową na odludnej wyspie. Ludzie ci znajdują się tutaj i mają zamiar podziękować panu za dobre względem nich zamiary.
 — Niechże cię dyabli porwą! — zawarczał sendador, szybkim ruchem wyciągnąwszy nóż z za pasa. — Masz tu nagrodę za tę miłą dla mnie nowinę — wrzasnął i wymierzył cios nożem... w powietrze, gdyż go nagle Larsen chwycił z tyłu w swe objęcia, unosząc do góry.
 Sendador ze ściśniętych żylastemi rękom a piersi nie mógł wydać nawet jęku i tylko nogami, jak w konwulsyach, począł rzucać w powietrzu.
 — Co mam uczynić z tem padłem? — pytał mię Larsen.
 — Zwiążemy go i zaniesiemy do tamtych.
 — Poco wiązać? Ja go i bez tego dostawię na miejsce. Z moich objęć nie wydostanie się huncwot, choćby ziemię gryzł.