Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/75

—   59   —

potoczyły się z łoskotem kamienie i zaszeleściały krzaki. Zgiełk powstał nie do opisania.
 — Umknął huncwot! — zauważył Monteso.
 — No, gdyby nie umiał wykorzystać tak świetnej sposobności, wart byłby batów.
 Wkrótce nadbiegł do nas Gomarra, a za nim brat Hilario.
 — Łotr umknął, sennor! — krzyknął pierwszy, zziajany i do najwyższego stopnia wzburzony.
 — Taak? A wy, wy... no, niech nie powiem, nicponie! jakżeście mogli dopuścić! Jak to było? w którą stronę uciekł?
 — Skądże możemy wiedzieć? przecie ciemno, choć oko wykol!
 — Można było przecie słyszeć kierunek po krokach.
 — Gdzie zaś! w takim zgiełku?...
 — Pocóżeście więc czynili zgiełk?
 — No, tak. Ale przyzna pan, że to oburzające! trudno w takim wypadku zachować spokój... Uciekł... i wszystko już przepadło!
 Pobiegł znów na dół, a brat Hilario, usiadłszy koło nas, rzekł po chwili:
 — Może i lepiej, że uciekł. Nie mamy przecie prawa wymierzać mu kary, której zresztą prędzej czy później nie ujdzie.
 — A tymczasem — dodałem — zaprowadzi nas w góry do jeziora Słonego. Czy brat zgadza się na to?
 — Najzupełniej. Może nam uda się wydobyć dokumenty, zrabowane zakonnikowi... Ale nie pojmuję, dlaczego Indyanie tak cicho siedzą w swej norze. Przecie to niemożliwe, aby nie usłyszeli zgiełku... Jeden tylko wystawił był na chwilę głowę przedtem jeszcze i bezwarunkowo musiał zobaczyć sendadora, który wtedy właśnie był się podniósł do postawy siedzącej.
 — Czemuż mi brat o tem nie powiedział?
 — Bałem się, abyś pan nie strzelił do biedaka.
 — Ale, nie byłoby racyi! Strzelałbym jedynie