Strona:Karol May - W Kordylierach.djvu/79

—   63   —

 — A jeśli go złowią?...
 — Wątpię w to bardzo. Widzisz pan więc chociażby z tego, że nie mam względem was wrogich zamiarów.
 — Pocóż w takim razie ująłeś nas?
 — Bo się domyśliłem, że chcecie na nas napaść, a naszym zamiarem przecie było rozstać się w przyjaźni. Kto są ci dwaj towarzysze?
 — To są naczelnicy plemienia.
 — Nie wyglądają na takich.
 — Nasz szczep jest bardzo ubogi, sennor; nie mamy majątku, więc nie stać nas na stroje. Jeden z nich jest dowódcą wojennym, drugi naczelnikiem w czasie pokoju, ja zaś piastuję urząd pośredni.
 — No, dobrze. Ci dwaj zostaną u nas, jako zakładnicy, dla zapewnienia, że do chwili naszego odjazdu nic złego ludzie wasi przeciw nam nie przedsięwezmą. Gdyby jednak zechcieli planować cokolwiek, żleby było z naczelnikami. Pan mię znasz i wiesz, że słowa dotrzymuję.
 — Sennor, z naszej przyczyny i włos wam z głowy nie spadnie.
 — To znaczy: nikomu z nas wszystkich znajdujących się tutaj ludzi białych?
 — Tak właśnie rzecz rozumiem.
 — Jesteś więc pan wolny. Możesz powrócić do swoich i oznajmić moje żądania.
 Decyzya ta ucieszyła widocznie Gomeza. Mimo to zapytał, podnosząc się zwolna:
 — Czy naprawdę mogę odejść?
 — Tak, Gomezie.
 — Przekonywam się więc powtórnie, że jesteś pan naszym przyjacielem i że nie jesteś taki, jak tutejsi biali. W pańskim kraju są tylko zapewne sami dobrzy ludzie?
 — Nie brak ich nigdzie, a więc i tutaj.
 — Ale ja takich dotychczas nie spotkałem. Ludzie moi, dowiedziawszy się ode mnie wielu rzeczy o panu, radziby go jutro zobaczyć.