Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/140

 — Czterej ludzie puścili go a „ulubieniec“ przeciągnął go jeszcze raz po plecach tak, że delikwent zerwał się z podłogi jak tylko mógł najszybciej. Emir spojrzał na reisa i rzekł:
 — Znasz mnie i wiesz dobrze, jak ciebie lubię i jaką mam władzę nad tobą. Odpowiadaj dokładnie i rzetelnie, bo jak nie, to dostaniesz baty.
 Tego chyba nigdy nie obiecywano starcowi, więc wybuchnął z gniewem:
 — Emirze, ja jestem wiernym muzułmaninem, a nie niewolnikiem lub sługą, lecz dowódzcą na tej Dahabieh.
 „Ulubieniec“ wiedział już, co czynić w takich wypadkach; nie zapytawszy nawet wzrokiem, przeciągnął starca w poczuciu swego majestatu tak silnie dwa razy po grzbiecie, że go już cała ochota do oporu odeszła.
 — Tak! — zaaprobował emir, zadowolony z urzędowej gorliwości podwładnego. — Czy ktoś niewolnikiem, sługą, dowódzcą, muzułmaninem, czy poganinem, to wszystko jedno wobec Allaha, mnie i mego bata. Kto się sprzeciwia lub kłamie, musi nim dostać po grzbiecie. Od kiedy ten Birik z Minieh służy na twoim statku?
 — Od dziś — odpowiedział z tłumioną złością.
 — Kto go sprowadził?
 — Mokkadem.
 — Jakie obowiązki miał pełnić ten pachołek?
 — Miał służyć temu obcemu effendiemu.
 — Miał temu panu podchlebiać, aby go przyjął na służbę, a potem miał go wydać mokkademowi czyli śmierci?
 — O tem nic nie wiem.
 — Więc zapomniałeś, otóż wyrządzimy ci przysługę i dopomożemy pamięci.
 Powalono reisa na ziemię, dostał on znowu batem ale tylko trzy razy, poczem przyznał się do tego, o co go pytano.
 — Widzisz, jak szybko bat brak pamięci usuwa —