Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/166

pomimo czarnej barwy skóry, — że należało spodziewać się, iż apopleksya położy kres jego życiu, jeśli przedtem jeszcze nie umrze na zaburzenia w trawieniu. Kiedy spostrzegł, że mu się przypatruję uważnie, rzekł z westchnieniem:
 — Mylisz się, effendi. Nie jestem tak zdrów, jak sądzisz. Tłustych uważają zwykle za zdrowych.
 — Ja nie. Lekarze Frankistanu wiedzą niestety dobrze, że ludzie otyli są bliżsi grobu, niż chudzi.
 — Niech mnie Allah ochroni! Powiedz mi prędzej, jak długo mam jeszcze żyć?
 — Kiedy jadłeś dziś poraz ostatni?
 — Dzisiaj rano.
 — A kiedy znowu jeść będziesz?
 — W południe za pół godziny.
 — A co jadłeś dziś rano?
 — Bardzo mało; tylko kurę i połowę czombra baraniego.
 — A co masz jeść na obiad?
 — Także bardzo mało; drugą połowę czombra i pieczoną kurę z kupką prażonego ryżu, nie większą od turbana. Do tego potem jeszcze tylko rybę na cztery dłonie długą i gotowane mleko.
 — W takim razie obawiam się, że nie doczekasz dzisiejszego wieczoru.
 — O nieba! Czy ty mówisz prawdę, effendi?
 — Tak, mówię zupełnie poważnie. Gdybym ja zjadł tylko czwartą część tego, co wymieniłeś, obawiałbym się, że pęknę.
 — Tak, ty! Ale jest różnica, między twoim brzuchem a moim. Do mego wejdzie sześć razy więcej, aniżeli do twego.
 — O nie! Sądzisz może, iż brzuchy to puste beczki? Sprowadziłeś jedzeniem nie tylko grubość, lecz i chorobę. Słyszę, że cierpisz na żołądek.
 — Dobrze ci powiedziano. Boleści tych znieść niepodobna.
 — Czy możesz mi je opisać? Gdzie boli?