Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/167

 — Tu — odpowiedział, przykładając rękę do brzucha w okolicy żołądka.
 — Jaki to ból? Zapewne cię kłuje?
 — Nie. Ból polega właśnie na tem, że nic nie czuję, jak gdybym nie miał nic w brzuchu.
 — Ach, tak, rozumiem! Kiedy cię te boleści nachodzą? Regularnie, czy nie?
 — Bardzo regularnie, zawsze na krótko przed obiadem tak, że muszę jeść natychmiast.
 Z trudem tylko zdołałem śmiech stłumić i rzekłem z miną bardzo poważną:
 — To rzeczywiście bardzo, bardzo niedobra choroba!
 — Czy śmiertelna? — zapytał z trwogą.
 — Bezwarunkowo, jeśli się nie zaradzi.
 — Powiedz mi prędko, czy zdołasz mi pomódz? Wynagrodzę cię złotem.
 — Wyleczę cię zadarmo. Kiedy się zna nazwę choroby i odpowiedni środek, bardzo łatwo zaradzić.
 — Jak się nazywa moja choroba?
 — Francuzi nazywają ją faim, anglicy zaś hunger lub appetite, a tutejsza nazwa niepotrzebna ci wcale.
 — Nie chcę jej znać, jeśli tylko zdołasz mi wymienić odpowiedni Środek.
 — Znam go.
 — To powiedz, ale prędzej. Jestem marszałkiem dworu baszy i mam podostatkiem pieniędzy.
 — A ja ci powtarzam, że nie przyjmę zapłaty. Mimoto chcąc wyzdrowieć, musisz sięgnąć do kiesy. CO radzili ci tutejsi lekarze.
 — Nakazali mi post. Powiadają, że mam słaby żołądek.
 — Głupcy! Właśnie przeciwnie, bo masz żołądek silny. My lekarze nazywamy tę słabość żołądkiem nosorożczym lub hipopotamim i dlatego nie wolno ci cierpieć głodu, owszem musisz jeść i to dużo.
 Na twarzy jego odbił się zachwyt, klasnął tłustemi rękoma w szerokie kolana i zawołał: