Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/238

 — Mamy tylko godzinę drogi pieszo.
 — To tak blizko, a mimoto jesteś jedynym, który zna te grobowce?
 — Tak, jedynym, a właściwości tego miejsca są takie, iż nikomu nie przyjdzie nawet na myśl, żeby się tam mogły dawne grobowce znajdować.
 — Powiedzże mi jeszcze, jak się mam do tej drogi przygotować.
 — Weź z sobą tylko sznur i pochodnię, jakich używałeś dziś w grocie Moabdah.
 — Tylko jednę?
 — Tak, jedna wystarczy, nie mam jednak nic przeciw temu, abyś wziął ich więcej.
 — Jaki długi ma być ten sznur?
 — Taki, żeby trzej mężczyźni, wchodzący po kolei do głębi, mogli się do niego przywiązać. To zabezpieczenie jest konieczne, ażeby jeden w razie upadku mógł być zatrzymany przez drugich.
 — Trzej? Więc bierzesz jeszcze kogoś ze sobą?
 — Nie. Nie ja, lecz ty to uczynisz. Przyda ci się służący.
 — Sądziłem, że tylko mnie jednemu powierzysz tę tajemnicę.
 — Potrzeba nam pomocy osoby trzeciej i dlatego, chcąc ci dotrzymać przyrzeczenia, wyjawię ją jeszcze jednemu człowiekowi prócz ciebie. Każę mu przysiądz, że słowa jednego nikomu o tem nie powie. Ty przecież masz służącego?
 — Nie mam.
 — Uważałem tego długiego człowieka, który był z tobą w Moabdah, za twego służącego.
 — To służący mojego przyjaciela, nie mój.
 — To tak samo, jakby był twoim. Nie mógłbyś go teraz zawołać? Chcę z nim pomówić.
 Posłałem po Selima, który też wkrótce przyszedł. Fakir zmierzył go badawczym wzrokiem i zapytał:
 — Jakie twoje imię?
 — Co? Nie znasz mnie jeszcze? — brzmiała dumna