Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/292

 Kiedy przestałem mówić, dał się znów słyszeć, i teraz wiedziałem już, skąd pochodził.
 — Selimie! ten głos pochodzi z głębi szybu! — zawołałem.
 — Słusznie, bardzo słusznie! — przyznał, zrywając się z przerażeniem i uciekając do kąta.
 — Czego się lękasz? — zapytałem. — W pobliżu są ludzie.
 — Ludzie? Tu niema ludzi! To duchy piekielne, łaknące dusz naszych.
 — Milcz tchórzu!
 — Ja tchórz? Effendi, jestem najsilniejszym z silnych i największym bohaterem mojego szczepu, ale na walkę z piekłem, nie odważy się nawet najśmielszy ze śmiałych. Sprowadziłeś mnie na brzeg potępienia; a jeśli on się zapadnie, runiemy w otchłań, z której niema wyjścia na wieki. O Allah! Allah!
 — A więc zostań tu i lamentuj; ja ginąć z tobą nie myślę.
 — Sądzisz, że jest jaki środek ratunku? — spytał nagle. — jeżeli tak, ja ci pomoc oiiaruję, effendi.
 — Przedewszystkiem porzuć skargi i zejdź ze mną dalej na dół, bo tam jest jakiś człowiek, któremu musimy pospieszyć z pomocą.
 — Głosy, które słyszeliśmy przed chwilą, to były jęki potępieńców piekielnych.
 — Głupcze! Ten cziowiek może już blizki śmierci i zginie, jeśli będziemy zwlekali. Ja schodzę na dół, a ty rób, co ci się podoba.
 Odwiązałem się od niego, owinąłem powróz dokoła bioder i wsunąłem się w otwór.
 — Elfendi, ty naprawdę dałej iść zamierzasz? — zawołał. — A co będzie ze mną?
 — Zostań sobie na górze!
 — Sam? W takiem okropnym miejscu? Nie, ja tutaj zostać nie mogę. ldę za tobą.
 Rzeczywiście pospieszył za mną. Zeszliśmy ze czterdzieści stóp niżej, poczem zatrzymałem się, nad-