Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/34

stróż i murzyn. Wszedł do izby i stał nad ich łóżkiem i nad mojem.
 — I nad łóżkiem pańskiej siostry?
 — Nie, bo ona kazała służebnicom zabarykadować drzwi do haremu.
 — A więc mamy do czynienia z duchem, który nie umie przejść przez drzwi zastawione, tylko przez otwarte. I ja to także potrafię.
 — O proszę! Nasze drzwi nie są wprawdzie zamknięte, lecz zaryglowane. W tym domu nie ma zamków, tylko zasuwy.
 — Hm! Czy upiór ma stałą godzinę, o której się ukazuje?
 — Zapewne! Wiesz pan może, iż godzina duchów zaczyna się o północy.
 — Czy przychodzi codziennie?
 — Tak i bawi tutaj przez całą godzinę.
 — Nie mam mu tego za złe, gdyż jeśli ma do rozporządzenia tylko godzinę, to jako prawdziwy strach chce ją wyzyskać. Czy z nim kto mówił i czy widmo odpowiadało?
 — Nie.
 — A więc to upiór nierozmowny, lecz istota cicha. Bardzo ją za to poważam, gdyż nie lubię gadatliwości. Czy dawno przywykł do tego domu?
 — Już dawno. Ukazywał się także wszystkim poprzednim jego mieszkańcom.
 — I właścicielowi?
 — Nie, gdyż widmo jest właśnie duchem ostatniego właściciela.
 — Aha! Czy udowodniło to jaką legitymacyą, mającą znaczenie?.
 — Proszę cię, efiendi, porzuć pan żarty! Jest tak, jak mówię. Od śmierci właściciela, który był majorem w armii wicekróla, nie było mieszkańca tego domu, któryby tu zabawił dłużej nad tydzień. Upiór wszystkich wypędził.
 — A jak długo pan tutaj mieszkasz?