Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/380

czyłem człowieka zbliżającego się powoli z wahaniem i strachem. Był to mężczyzna bardzo długi, bardzo chudy, miał na sobie biały haik i olbrzymi turban tej samej barwy. Poznałem w nim mego blagiera i samochwalcę.
 — Selimie, Selimie, to ja! — zawołałem do niego. Chodź prędzej, nie bój się!
 — Tamalin, tamalin, ketir, słusznie, bardzo słusznie! — ryknął mi w odpowiedzi i puścił w taki ruch swoje nogi, że w pół minuty znalazł się już przy mnie.
 — Chwała i dzięki Allahowi, że jesteś, effendi! — powitał mnie. — Teraz już wszystko dobrze, gdyż mam nadzieję, że pomożesz mi ocalić porucznika i Ben Nila. Gdybyś się jednak obawiał, to sam to wezmę na siebie.
 — Nie chełp się! Pewnie znowu stchórzyłeś, kiedy tamci walczyli, w przeciwnym wypadku tutajby cię chyba teraz nie było.
 — O effendi, dlaczego zapoznajesz stale moją odwagę? Postąpiłem z rozwagą, którą powinienbyś pochwalić. Zachowałem siebie, by móc ocalić przyjaciół.
 — Lepiejby było, gdybyś ich był zaraz ocalił! — Gdzież oni?
 — Tam.
 Wskazał w kierunku tropu.
 — To objaśnienie nie wiele mi powiedziało.
 Z kim odjechali?
 — Nie wiem.
 — Przecież musisz wiedzieć, kto byli ci mężczyźni, którzy na was napadli. Musieliście mówić z nimi!
 — Nie było mnie przytem, effendi.
 — A gdzież byłeś?
 — Tam za wzgórzem.
 Wskazał miejsce, skąd właśnie nadszedł.
 — Aha więc uciekłeś?
 — Nie. Zająłem tylko stanowisko nadające się lepiej do obrony. Niestety tamci dwaj nie byli na tyle rozumni, ażeby póść za moim przykładem.