Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/466

 — Nie lękaj się; nie zabierzemy ci jedzenia!
 Zwróciwszy się do mnie, zapytał:
 — Czy to ty nazywasz się Saduk el baja?
 — Tak — odrzekłem w zdumieniu. — Skąd ty wiesz o tem?
 — A twój towarzysz nazywa się Ben Menelik.
 — Tak, ale skąd ty wiesz o tem? Ja nie znam «ciebie wcale.
 — Ja wiem wszystko i nic z tego, co się dzieje w rozległej pustyni, nie może ukryć się przedemną — odpowiedział dumnie. — Co tu robicie?
 — My... my... my jemy, a raczej jedliśmy — odrzekłem zakłopotany.
 — Widzę to, lecz chcę wiedzieć, jaki cel sprowadził was do tego wadi?
 — Allah to wie; możesz go spytać.
 Musiałem udawać, że nagłe ukazanie się tych dudzi było dla mnie niespodzianką, lecz bynajmniej nie miałem zamiaru uchodzić za człowieka bojaźliwego, i dlatego w dalszym ciągu odpowiadałem już hardziej.
 — Allaha trudno pytać — rzękł szorstko — a ciebie łatwo i dlatego odpowiadaj wyraźnie.
 — Kto zmusi mnie do mówienia, jeśli zechcę milczeć?
 — Ja.
 — Kto ty jesteś?
 — To ciebie nic nie obchodzi.
 — Więc i ciebie nic nie obchodzi moja osoba, idź zatem tam, skąd przyszedłeś.
 Wydarłem Ben Nilowi z ręki nie próżny jeszcze garnek, usiadłem i zacząłem tak spokojnie, jak gdyby nic się nie stało, wydobywać zgiętym palcem ostatki kleju z garnka. To im zaimponowało. Kiedy zaś potem zacząłem nawet szlachetnym zwyczajem Beduinów wylizywać garnek, zawołał dowódca:
 — Na proroka, nie widziałem jeszcze takiego człowieka! Słuchajno, ty Saduku el baja, życie twoje wisi na jednym cienkim włosku.