Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/489

o palmę; wtem nadeszli oni, stanęli blizko mnie i zaczęli mówić o tobie.
 — Cóż oni mówili?
 — Mówili, że pewien człowiek, nazywający się reis effendina, wysłał do ciebie swego porucznika; nie wiem dlaczego, ale zauważyłam, że wszyscy się ciebie boją. Obaj przybysze opowiadali o tobie to i owo, ale same złe rzeczy.
 — Więc uważasz mnie pewnie za złego człowieka?
 — O nie, effendi, bo kiedy źli ludzie o kimś źle mówią, to to pewnie dobry człowiek, a jeżeli się go boją, to musi być jeszcze lepszy.
 — Ale ja jestem chrześcijaninem. Czy wolno ci innowiercę nazywać dobrym?
 — Czemu nie? Fessarowie nie są tak zatwardziałymi mahometanami, jak sądzisz. Już kilka razy byli u nas Frankowie chrześcijanie, a wszyscy byli bardzo mądrzy i dobrzy. Ci natomiast, którzy nas porwali, są mahometanami. I cóż ty na to powiesz?
 — Chrześcijańska religia, nie pozwala na niewolnictwo. Chrześcijanin jest synem wiecznej cierpliwości, łagodności, uprzejmości i miłosierdzia. Was zresztą nietylko porwano, ale i bito.
 Milczała, tylko lekkie zgrzytanie zębami, powiedziało mi, co się w duszy jej działo.
 — Ukarzę za to Ben Kazawiego i jego towarzysza, — mówiłem dalej. — Oni nam z pewnością nie ujdą, a nawet Ibn Asl, dostanie się w nasze ręce.
 — Jeżeli i tego łotra chcesz schwycić, musisz tutaj zaczekać, gdyż on został z kilku ludzi koło Bir Murat, żeby strzelić do ciebie z zasadzki.
 — Słyszałem, że przybędzie tu dzisiaj, a wtedy go przyjmę.
 — Ale miej się bardzo na baczności przed Libanem.
 — Kto to jest Liban?
 — Dawny żołnierz, który przez długi czas przebywał w Sudanie i nauczył się tam z łuku strzelać.