Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.1.djvu/502

 — Nie biadaj! Łotr jest łotrem, czy nazywa się muzułmaninem, czy żydem, czy poganinem. Otrzymasz to, co ci się należy.
 — Każdy człowiek jest niewolnikiem swojego przeznaczenia i dlatego nie powinieneś winy we mnie szukać.
 — Bardzo łatwo znalazłeś usprawiedliwienie dla siebie, mimo to nie sądź, żebyś w ten sposób rozszerzył pętlicę stryczka, który ci przeznaczony. Masz przed sobą jeszcze tylko dziesięć minut życia.
 — Nie bądź tak nagły effendi. Daruj mi życie, a ja ci w zamian daruję niewolnice.
 — Nie masz prawą darowywać ludzi; oni są tylko Boga własnością.
 — To weź nasze wielbłądy.
 — One należą już do mnie; wystarczy rękę wyciągnąć.
 — Weź sobie wszystkich moich ludzi i pozabijaj ich, tylko mnie puść wolno!
 — Człowiecze, tyś nietylko złoczyńca, ale i tchórz, jakich mało. Pomagałeś może w zabijaniu tysięcy biednych murzynów, a sam drżysz, kiedy ci teraz śmierć w oczy zaglądnęła. Czy sobie sprawy z tego nie zdajesz, jaki bezbożny i szatańsko samolubny jest twój wniosek? Ażeby jednego nie wydać na zasłużoną karę, mam zabić pięćdziesięciu, ludzi? Zgroza mnie przejmuje, kiedy na ciebie patrzę.
 — Niech cię przejmuje. Ja chcę żyć, żyć, żyć! Daruj mi życie, a uczynię wszystko, czego odemnie zażądasz.
 — Ten drab skomlił ze strachu przed śmiercią, jak dziecko. Porwało mnie obrzydzenie. Chcąc już raz skończyć tę niemiłą rozmowę, zapytałem:
 — Czy dotrzymasz słowa, gdy go zażądam?
 — Przysięgnę ci na wszystko, co chcesz — odpowiedział, odetchnąwszy swobodniej.
 — Dobrze. Będę łaskawszy, aniżeli na to zasługujesz. Przypominam ci, żeś żądał odemnie, abym cię