Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/100

w czasie podróży tak wydoskonalony, że istotnie oddawał mi niesłychane usługi. I w tej chwili, gdy oddaliłem się od obu jeńców, dosłyszałem najwyraźniej szept starego:
 — Co za szczęście! Uda się nam wszystko!...
 Fakir el Fukara był niemało zdziwiony, gdy mu oznajmiłem, że stary chce z nim mówić i że ja pozwalam, by rozmowa ta odbyła się bez świadków. Udał się on czemprędzej na miejsce i usiadł koło obu jeńców. Żołnierze byli bardzo zdziwieni tem wszystkiem, a Ben Nil począł mi przedstawiać całą niedorzeczność mego kroku; uspokoiłem go jednak twierdzeniem, że wiem bardzo dobrze, co czynię.
 Po upływie dziesięciu minut fakir el Fukara wstał i zwrócił się z powrotem. Niebardzo dawno zapewniał mnie o swej bezgranicznej wdzięczności i radbym się był przekonać, czy robił to szczerze. Jeżeli istotnie czuł dla mnie życzliwość za uratowanie życia, to powinien był odkryć przedemną natychmiast spisek starego. Nie dbając wszakże na razie o to, obmyśliłem inną rzecz. Szło o to, aby przekonać starego, że wiem wszystko i w tym celu wyminąłem z daleka fakira el Fukara i podążyłem prosto pod drzewo.
 — No i cóż, czy fakir el Fukara spełni twą prośbę? — zapytałem.
 — Tak, effendi. Przyrzekł mi uroczyście, że naprawi w mojem imieniu ów błąd, którego sam już naprawić nie mogę. Jestem ci niezmiernie wdzięczny.
 — Łżej ci teraz na sercu?
 — Oh, tak mi błogo, tak lekko, jak jeszcze nigdy.
 — Wierzę i znam powody ku temu.
 — Znasz powody? A to w jaki sposób, skoro pojęcia nie masz o czynie, o którym była mowa?
 — Mylisz się pod tym względem. Powiedziałem ci przecie jak najwyraźniej, że i ja spożyłem uszy młodych orląt. Idzie tu istotnie o pewien czyn, ale nie z dziedziny przeszłości, lecz o taki, który dopiero fakir el Fukara przedsięweźmie.