Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/111

z darami i prośbą błagalną o pokój. Na to mogę ci przysiąc.
 — E, co do waszej wogóle przysięgi, to przekonałem się wiele razy, a nawet i dzisiejszego jeszcze dnia, co ona warta, jeśli ją składa muzułmanin. Czy to już wszystko, o czem chciałeś mówić ze mną?
 — Wszystko. Chciałem poznać twoje poglądy jako uczonego chrześcijanina na zesłanie Madhiego.
 — I dowiedziałeś się. Radbym jednak zapytać cię jeszcze o pewną rzecz, a mianowicie, o czem to rozmawiałeś z Abd Aslem?
 — O pewnym wielkim błędzie, który on popełnił. Prosił mnie, abym błąd ten naprawił w jego imieniu.
 — I przyrzekłeś?
 — Tak, effendi.
 — Pytanie jednak, czy będziesz w możności odpowiedzieć temu zadaniu.
 — Mogę. Otrzymałem wszystkie potrzebne wskazówki.
 — Czy nie chciałbyś i mnie wtajemniczyć w tę sprawę?
 — Daruj, effendi, ale to była spowiedź umierającego starca, zresztą sam zdobyłeś się na tyle delikatności, że usunąłeś się, by nic nie słyszeć. Czyżbyś teraz żałował tego?
 — No, nie, ale obawiam się, że okoliczność ta może niepowinna być dla mnie obojętną.
 — Ona ciebie bezwarunkowo nie dotyczy.
 — Tak? Nie planowaliście nic przeciwko mnie?
 — Jak śmiesz nawet o to pytać! Uratowałeś mi życie i jestem ci winien wdzięczność, wierzaj mi, że gdyby tylko groziło ci cokolwiek, nie omieszkałbym zawiadomić cię o tem.
 — On przecie jest twoim przyjacielem.
 — Wdzięczność moja dla ciebie przewyższa wielokrotnie ową znajomość; możesz mi zaufać.
 — Ufam zazwyczaj tylko tym, których doskonale znam, ciebie jednak spotkałem dziś poraz pierwszy.